Żyj Bardziej|Tytuł: “Mer de Glace”, autor: Małgorzata Lebda, projekt graficzny: Joanna Skrzypiec-Żuchowska, Wydawnictwo Warstwy, 2021 r., poezja, 9/10. 
Przed Tobą tom wierszy. Nie taki, że patrzysz i już wszystko podane na srebrnej tacy. Nieoczywisty. Ma warstwy, przez które przenikam oczarowana. Warstwa pierwsza – chropowata faktura, okładka wytłaczana na kształt linii papilarnych, a może morskich fal lub rozpostartych skrzydeł? Każdy może znaleźć swój port – punkt odniesienia. To kunszt, którym chcesz się karmić. Dalej podąża za Tobą zapach. Czujesz myśli pachnące drukarską farbą, bezmiarem i wnikliwością. A to, wyostrzający głód, przedsionek do dania głównego. Warstwa trzecia – treść, słowa, litery, znaczenia, interpunkcyjne zwiastuny lub ich brak. Wszystko połączone w jedną, choć zróżnicowaną topograficznie, całość – niespiesznie, bez górnolotności i emfazy. Staje się bliskie. Moje. Jak skóra.
Zdarzą się tu obrazy urwane w pół, takie tuż obok, ale i dalekie. Motyw wiejskiej ustronności, weranda, światło. Są poczciwe psy, dużo domu i woda. Cisza, ale i przecinające ją wycie. Są cykle, które sprawiają wrażenie regularności i moszczenia się w bezpieczeństwie, jednak wcale nimi nie są. O cielesności i porach miejsc, o Tobie i o mnie. O każdej jednostce, bo nie ma tu miejsca dla mas, ale dla bycia pojedynczym. W międzyczasie zjawią się refleksy Orientu, bałkańskich pejzaży i Kaukazu, które są jak przyprawa dodająca wyrazistości – wyrywająca ze znanych geograficznych krain słowa. 
Jest tu prosto, a jednocześnie tak głęboko – bo te wymiary przestrzeni nie wykluczają się wzajemnie. Poezja codzienności. Bez ozdobników, zawijasów i falbanek. Zwyczajne sprawy. Powszednie jak chleb zdania. Tak naturalna metaforyczność, która nie próbuje stawać się kimś większym niż jest w rzeczywistości.
Tytułowy Mer de Glace to najdłuższy alpejski lodowiec. Zmienny, wciąż niepoznany do końca, będący nieustannie w trakcie, a jednak zmierzający – jak wszystko – ku jakiemuś końcowi. Dlatego staje się dla mnie alegorią lirycznej opowieści o człowieku, którą rozciąga przed nami poetka. Człowieka, który ma swój kres. Odnajdywania swoich pytań i odpowiedzi w niestabilnych okolicznościach życia.
Ten tom to dla mnie przestrzeń zatrzymania. Jak leżenie w ogrodzie z garścią malin, moreli i jeżyn. Jak zamienianie się w słuch. Każda strona daje szansę interpretacji własnej, bez silenia się na wyjaśnienie “co autor miał na myśli?”, bo poniekąd to ja sama staję się autorką. 
Czytajcie wiersze. Czytajcie Mer de Glace (wyśmienity!). Wyruszcie na swój lodowiec. Przedzierajcie się przez warstwy poezji. Jest tego warta. Bardzo.
“Z ciała: trzy
Było wdzięczne (zapamiętać) tak, jakbyśmy
należeli do tego samego widoku: Odry.
Jeśli ciało jest wdzięczne, praca mięśni
przypomina dobry wiersz.”
Małgorzata Lebda