Twarze książek

“Ten obcy” – Ireny Jurgielewiczowej … pamiętam. Kiedy byłam nastolatką książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Utożsamiałam się z subtelną, delikatną, oddaną Ulą. Podziwiałam przebojową Pestkę. Wcześniej było „Na Jagody” Marii Konopnickiej. Mieliśmy w domu. Nieduży format, bogato ilustrowana. Jak ja zazdrościłam Jankowi. To było dawno. Dziś chcę przedstawić książkę Alessandro Baricco „Trzy razy o świcie”. To jedna z ostatnio przeczytanych przeze mnie. Zaledwie 109 stron i trzy spotkania. On i ona. Za każdym razem ci sami, ale czy na pewno? Inny czas, inne okoliczności. Najpierw spotyka się dojrzały mężczyzna i dojrzała kobieta. Później nastoletnia dziewczyna i mężczyzna w sile wieku. Trzecie spotkanie to nastoletni chłopak i dojrzała kobieta. Aleksandro Baricco pisze lekko, prostym językiem, tak niby nic, trzy spotkania, trzy rozmowy. A jednak zaskakuje. Bohaterem pierwszego spotkania jest ona, tak by się mogło wydawać. Chodzi o sprawiedliwość, odpowiedzialność…chyba. I tak dalej. Taki jest Baricco. Trzeba przeczytać, żeby wiedzieć. Choć po przeczytaniu też nie otrzymujemy konkretnych odpowiedzi. Mała forma, w zasadzie tyle ile trzeba, ale pełna treści. Myślę, że inny pisarz potrzebowałby na tę samą treść o wiele więcej stron. Marzy mi się taki eksperyment: ta sama historia opowiedziana przez trzech pisarzy np. Olgę Tokarczuk, Eustachego Rylskiego i Wiesława Myśliwskiego.”.

Tytuł: Biblia – praca zbiorowa

“Długo myślałem nad wyborem pozycji, którą mógłbym polecić z czystym sumieniem. Rozważałem kilka tytułów, gdyż sporo było książek, które realnie wpłynęły na moje życie; wiele pozostawiło trwały ślad, ale tylko jedna kompletnie zmieniła sposób mojego myślenia i moje życie. Mój wybór nie mógł być zatem inny: Biblia, Słowo Boże natchnione, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Jego treści, co fascynujące, są aktualne po dziś dzień pomimo, że minęło ponad 2000 lat. Są żywe, stanowią drogowskaz, przynoszą mi pokrzepienie oraz nadzieję, a także napełniają – trudnym do pojęcia rozumem – pokojem pochodzącym od Tego, którego nazywamy Alfą i Omegą. To jest lektura która nigdy mi się nie znudzi i zawsze będzie na czasie, niezależnie od czasów w których przyszło nam żyć.”.

“To książka, która uratowała mi życie. W ubiegłym roku, gdy pękło moje niebo, przyszła do mnie Pani I. Powiedziała mi wiele rzeczy i wspomniała o jednej książce. Następnie pani O. również powiedziała mi o pewnej książce. Za jakiś czas trzecia Pani A. napisała mi również, że jest taka jedna książka. Żadna z nich podobno jej nie czytała, ale wszystkie o niej słyszały i mi o niej opowiedziały. Wszystkie mówiły o tej jednej, wyjątkowej książce. To co wówczas mówiły kompletnie do mnie nie trafiało. Pewnie dlatego, że moje myślenie było bliskie obłędu i nie miało nic wspólnego z logicznym rozumowaniem. Pamiętam jednak, że powiedziałam sobie wtedy tak: „Trzy mądre kobiety, które znam i szanuję, nie mogą się mylić. Więc muszę im zaufać, że to co mówią jest prawdą i ma sens…” Książkę Katarzyny Miller pt. „Kup kochance męża kwiaty” odważyłam się sobie kupić dopiero po 6 miesiącach od tamtych dramatycznych wydarzeń w moim życiu. Czytam ją. Nie jest łatwa. Nie zgadzam się z nią w wielu momentach. W innych zgadzam się z jej Autorką totalnie. Na przykład z tym, że zdrada jest ponadklasowa, ponadczasowa i nikogo nie oszczędza. Że zarówno kobiety, jak i mężczyźni zdradzają, by się utwierdzić we własnej wartości i atrakcyjności. Clou tej książki, która jest dla mnie wyjątkowa bo uratowała mi życie jest jedno: „Chociaż zdrada jest największą raną jaką można dostać, to dla zdradzanej osoby może być darem…Pozwala bowiem skończyć relację, która była zła czy nie taka jak powinna być. I kiedyś wejść w lepszą, a nawet być szczęśliwym przez jakiś czas samemu”. Te słowa napisała mi jedna z moich przyjaciółek, które opowiedziały mi o tej książce. Dzisiaj wiem, że te słowa były dla mnie przepowiednią, która właśnie się materializuje.”