Wiersz do herbaty

Korzystam z tego, że nasz domowy maluch śpi w pokoju obok 😉 To te chwile, kiedy mogę się z Wami przywitać i napisać kilka słów. Dlatego nie marnuję ani kropli czasu i zaczynam 🙂 Dziś trochę refleksyjnie. Trochę wolniej.

Żyjemy w rzeczywistości nieograniczonych możliwości, nieustannych bodźców i efektów specjalnych. W przestrzeni social mediów, coachingu i modeli biznesowych. Jeśli czas wolny, to tylko z telewizorem w tle. Jeśli film, to tylko 3D. Jeśli przyjemność, to ta opakowana w kolorowy papierek. Nasze dzieci otoczone są migającymi światełkami, głośnymi dźwiękami i błyskawicznie zmieniającymi się obrazami. Żyjemy w kulturze instant. W kulturze nadmiaru, gdy do tego by być naprawdę potrzebujemy niewiele. Utrata kontroli wywołuje emocjonalny rollercoaster. Nadaktywność to symbol współczesności, a gadżety stały się naszymi marzeniami. Nie mamy czasu na zastanowienie się po co to wszystko. Tymczasem ulubioną rozrywką naszych rodziców były godziny spędzone na podwórku, a rarytasem soczyste mandarynki, raz w roku…To dopiero prawdziwy minimalizm 😉

Nie zrozumcie mnie źle. Nie mówię tu o bezczynności i nie robieniu nic przez 24 godziny na dobę. Nie chodzi mi o zatrzymywanie postępu i stagnację. Sama należę do osób, które zbyt długo nie pobędą w jednym miejscu. Po prostu  jestem ciekawa świata w wielu jego wymiarach. Tak już mam 😉 Dlatego nawet jeśli jesteś zmuszony do brania udziału w codziennym biegu (a przecież są momenty, kiedy każdy z nas go doświadcza)…Jeśli spieszysz się, żeby połączyć życie zawodowe z tym domowym, ogarnąć gromadkę dzieci, albo zrealizować (na już) wszystkie 152 projekty…Musisz zawsze, wszędzie zdążyć. Trafiać w punkt, nie potknąć się, a jedna myśl napędza drugą. To chcę Ci powiedzieć, że czasem warto sięgnąć po coś, co przypomni o prostocie i ciszy. Pozwoli wrócić do siebie. Do sedna. Być trochę bardziej slow niż fast. Przewidzieć w planie tygodnia godziny, w których nasze telefony komórkowe będą wyłączone. Zamknąć w czasowe ramy chwile spędzone w Internecie. Obejrzeć czarno-biały film (tu gorąco polecam polski tytuł z 2007 r. Pora umierać z piękną grą aktorską Danuty Szaflarskiej, która była wtedy w wieku 91 lat). Spędzić rodzinne popołudnie przy grach planszowych. Wreszcie sięgnąć po wiersz, zamiast kolejnego batonika, do herbaty…

Mam świadomość, że o poezji mało kto już pamięta. Choć w swoim idealizmie wierzę, że wcale nie jest aż tak źle w tej materii 😉 W małych księgarenkach, na dworcach i targach, zawsze staram się wyszperać tomik wierszy nieznanego mi autora (jedna z moich zdobyczy z duszą to pozycja Małgorzaty Hałyszyn-Dygas Na przekór – prostolinijna i ciepła). Po to, żeby poezja ożywała, a nie zapomniana leżała w kartonowych pudłach na zapleczach i w magazynach. Nie jest tak, że wiersze to wyłącznie górnolotny, abstrakcyjny i nudnawy świat. Choć może bez fajerwerków, to jednak często, w metaforyczny sposób, dotykający tematów najgłębszych. Wręcz nakazujący nam powiedzenie sobie na kilkadziesiąt sekund stop, bo tyle zazwyczaj zajmuje przeczytanie jednego utworu. Taki intelektualny fitness 😉

A gdybyśmy tak zmienili myślenie na temat poezji, wyznaczyli nowy trend i sięgali po (minimum) jeden wiersz na tydzień? Wyobraźcie sobie jakie byłoby to awangardowe 😉 Jednak mam do Was ogromną prośbę. Nie próbujcie w poezji szukać tego, co autor miał na myśli (wbrew temu, co wielu z Was słyszało na lekcjach języka polskiego 😉 ). Bo największym uznaniem dla pisarza jest znalezienie w wierszu cząstki samego siebie. Niewidzialnej nici porozumienia. Wtedy poezja może stać się przygodą.

Zostawiam Was więc z kilkoma moimi utworami, przez które przebija mądrość i zachwyt nad światem. Może nie krzyczą do nas z ekranów, pierwszych stron gazet, czy Instagrama, ale dają oddech. Są ponadczasowe. Dyskretne. Prawdziwe.

Zbigniew Herbert

Modlitwa Pana Cogito – podróżnika

Panie
dziękuję Ci że stworzyłeś świat piękny i bardzo różny
a także za to że pozwoliłeś mi w niewysłowionej dobroci Twojej
być w miejscach które nie były miejscami mojej codziennej udręki
– że nocą w Tarquinii leżałem na placu przy studni
i spiż rozkołysany obwieszczał z wieży Twój gniew lub wybaczenie a mały osioł na wyspie Korkyra
śpiewał mi ze swoich niepojętych miechów płuc melancholię krajobrazu

i w brzydkim mieście Manchester odkryłem ludzi dobrych i rozumnych

natura powtarzała swoje mądre tautologie:
las był lasem morze morzem skała skałą

gwiazdy krążyły i było jak być powinno – Iovis omnia plena

– wybacz – że myślałem tylko o sobie gdy życie
innych okrutnie nieodwracalne krążyło wokół mnie jak wielki
astrologiczny zegar u świętego Piotra w Beauvais

że byłem leniwy roztargniony zbyt ostrożny w labiryntach i grotach

a także wybacz że nie walczyłem jak lord Byron o szczęście ludów podbitych
i oglądałem tylko wschody księżyca i muzea

– dziękuję Ci że dzieła stworzone ku chwale Twojej udzieliły mi cząstki swojej tajemnicy
i w wielkiej zarozumiałości pomyślałem
że Ducio van Eyck Bellini malowali także dla mnie

a także Akropol którego nigdy nie zrozumiałem do końca
cierpliwie odrywał przede mną okaleczone ciało

– proszę Cię żebyś wynagrodził siwego staruszka
który nie proszony przyniósł mi owoce ze swego ogrodu
na spalonej słońcem ojczystej wyspie syna Laertesa

a także Miss Helen z mglistej wysepki Mull na Hebrydach
za to że przyjęła mnie po grecku i prosiła
żeby w nocy zostawić w oknie wychodzącym na Holy Iona
zapaloną lampę aby światła ziemi pozdrawiały się

a także tych wszystkich którzy wskazywali mi drogę i mówili
kato kyrie kato

i żebyś miał w swej opiece Mamę ze Spoleto Spiridiona z Paxos
dobrego studenta z Berlina który wybawił mnie z opresji
a potem nieoczekiwanie spotkany w Arizonie wiózł mnie do Wielkiego Kanionu
który jest jak sto tysięcy katedr zwróconych glową w dół

– pozwól o Panie abym nie myślał o moich wodnistookich szarych niemądrych prześladowcach
kiedy słońce schodzi w Morze Jońskie prawdziwie nieopisane

żebym rozumiał innych ludzi inne języki inne cierpienia

a nade wszystko żebym był pokorny
to znaczy ten który pragnie źródła

dziękuję Ci Panie że stworzyłeś świat piękny i różny

a jeśli jest to Twoje uwodzenie jestem uwiedziony
na zawsze i bez wybaczenia

ks. Jan Twardowski

Sprawiedliwość

Gdyby wszyscy mieli po cztery jabłka
Gdyby wszyscy byli silni jak konie
Gdyby wszyscy byli jednakowo bezbronni w miłości
Gdyby każdy miał to samo
Nikt nikomu nie byłby potrzebny

Dziękuję Ci że sprawiedliwość Twoja jest nierównością
To co mam i to czego nie mam
Nawet to czego nie mam
Nawet to czego nie mam komu dać
Zawsze jest komuś potrzebne
Jest noc żeby był dzień
Ciemno żeby świeciła gwiazda
Jest ostatnie spotkanie i rozłąka pierwsza
Modlimy się bo inni się nie modlą
Wierzymy bo inni nie wierzą
Umieramy za tych co nie chcą umierać
Kochamy bo innym serce wychłódło
List przybliża bo inny oddala
Nierówni potrzebują siebie
Im łatwiej zrozumieć że każdy jest dla wszystkich
I odczytywać całość.

Halina Poświatowska

***

trzeba nam dużo prostych słów

jak

chleb

miłość

dobroć

aby ślepi w ciemności

nie zgubili

właściwej drogi

 

trzeba nam dużo ciszy ciszy

i w powietrzu i w myśli

abyśmy usłyszeli głos

cichy nieśmiały głos

gołębi

mrówek

ludzi

serc

i ich bolesny krzyk

pośród krzywd

pośród tego wszystkiego

co nie jest

ani miłością

ani dobrocią

ani chlebem

I jeden z moich ulubionych cytatów Julii Hartwig, poetki jednocześnie subtelnej i konkretnej w swoim przekazie: Nie ma pierwszego i drugiego rzędu. Zewsząd widać to samo niebo i lipa wysyła wokół swoje aromaty. A jeśli macie jeszcze chwilę to zachęcam do wsłuchania się w rozmowę z autorką: kliknij tutaj

Dobrnęliście do końca, gratuluję 😉 Zapraszam do podzielenia się utworami, które Was zatrzymują w biegu 🙂 A i koniecznie muszę dodać, że poezja, wbrew panującym stereotypom, wcale nie jest zarezerwowana dla bujających w obłokach nadwrażliwych, którzy nie potrafią poradzić sobie z realnym życiem 😉  Jest wręcz odwrotnie. Poezja pomaga to życie ogarnąć i patrzeć nieco głębiej. Widzieć wyraźniej. To co naprawdę ważne.

A więc bądźmy trendy. Czytajmy wiersze 😉